diumenge, 6 de novembre del 2011

- u know how much i wany u?

+ No
- Pues nada, jajaj. Broma: mucho, mucho
+ Eso se lo dices a todas, conmigo no cuela.

dimarts, 1 de novembre del 2011

Aquí te espero.

Ando borracho entre mis recuerdos, tropecé con tus besos y me puse a cantar. Me quedé ronco gritando en silencio para no despertar a mi soledad... Me entretiene mirar tu cuerpo; te veo en mi mente pasar y hasta siento el rozar de tu pelo. ¡A la mierda con todo! Yo me quedo esperando tu boca, que se acerque y me bese, que me bese y se vaya. Al compás de una copla dormida, bailan mis ganas de volverte a ver, fuiste tu mi batalla perdida, eres tu mis ganas de vencer. Me enloquece soñar contigo, no deseo volverte a soñar, todo mi mundo es esta en tu ombligo. Mi cuarto te espera, te dejo un huequecito en la almohada para cuando tu quieras y mis manos ya saben buscar los olores de tu frontera que son de colores como las nubes de tus caderas.

dilluns, 24 d’octubre del 2011

Cambio de chip.

Momento de irse a un lugar y no volver.Momento de plasmar palabras,por muy poco sentido que tengan.Momento de romper reglas,moldes,de salirse de los esquemas.De decir que no a los tópicos,de decir que sí a la libertad.Momento de ser como tú eres.Pero no,esta vez no me voy a echar atrás.Esta vez,y sin que sirva de precedente pienso seguir el plan preestablecido,ser feliz.¿Por qué? Pues porque me lo merezco,porque no habré pasado mucho,pero he pasado de todo.Porque yo soy así,cuando me necesitas no estoy ahí,y cuando no me necesitas,me pego a ti.¿Qué se le va a hacer? Voy a contracorriente,y lo peor de todo? Que yo digo que no,pero me importa lo que diga la gente.Hagamos que los problemas desaparezcan,cierra los ojos,cuenta hasta 10,disfruta del silencio y de la calma,disfruta de la tranquilidad,y luego ya,al abrirlos encuéntrate con que siguen ahí¿pero qué más da? Has disfrutado de la calma.Estar a gusto conmigo misma,SER YO MISMA.No depender de alguien,no ser facilmente influenciable.Disfrutar de los buenos momentos,y a los malos,sonreír,y decir,un pequeño problema no va a vencer a una sonrisa infinita.Es mi momento,el momento de decir;estoy aquí,no intentéis detenerme.

dijous, 13 d’octubre del 2011

Stop!

Dicen que los trenes, nunca pasan dos veces, que cuando se cierra una puerta otra ventana se abrirá. Que los cuentos, sueños son, que si las miradas matasen, habría lista de espera en el cementerio. Que cada siete segundos una pareja de todo el mundo fracasa, que las miradas se valoran más que las palabras. Que los supuestos regresos, nunca salen como uno quiere y que la frase -si te vas no vuelvas- me persigue. Que escucho esa canción y me obliga cada vez a recordarte, que me hundo sí, me hundo con tus palabras. Este valiente corazón se está pegando una sobredosis de cobardía, y que menos, que darle la razón. Odio las despedidas montadas en un adiós, las miradas que desprecian, y sobre todo, me odio a mí misma por estar así, sobre una cuerda floja hecha de pita a punto de caer, pero bueno, me dicen que no llore, que no merece la pena, y empiezo a darles la razón. Que si me hundo, soy yo la que sufre, y hoy me he cansado de eso, me he cansado.


Eres tú.

Eres como el último sorbo que queda de coca-cola. El último rayo de sol en la tarde, la primera estrella fugaz que se ve en el firmamento y esa ola que arrasa con todo lo que ve. Eres esa noche en vela en frente del ordenador, la primera gota de agua después de toda una temporada de sequía, el colacao muy caliente con una manta al lado en una tarde fría...y el primer helado que te comes cuando empieza el verano. Eres la canción más bonita de todas, y también la más triste, y la más alegre. El río más largo, la cereza más roja de todas, el chocolate más dulce y el pintalabios más bonito que te puedas encontrar.

dimecres, 12 d’octubre del 2011

Paciencia.

Te escondes en tu mundo sin escuchar por miedo que te pueda causar dolor, nunca lo has intentado en ningún lugar y siempre te has sentido solo... De repente hace un día espectacular, lo empiezas a ver todo mucho mejor, la vida te ilumina sin avisar y todo brilla de otro color...


Para encontrar ese destello que todo lo cura, primero tienes que alejarte del lado oscuro.

diumenge, 9 d’octubre del 2011

Ya has contestado.

Es gracioso ver como una palabra, una frase, o un no llegar a tiempo puede cambiarte la vida. Sí, vida, aunque tenga dieciséis años lo que tengo lo considero así, aunque sea una vida corta, a sido... ¿intensa?, no sé, llámalo x. El caso es que ya no queda nada. ¿Por qué? por idiota. Una apuesta mal jugada en la que he perdido lo poco que me quedaba: TÚ.
Hace cuestión de meses tenía un grupito de amigos, en el que me consideraba integrada y en el que estaban personas por las que luchar. Pero esas personas, con las que tanto he pasado, tanto he confiado, tanto he querido, me demostraron como eran realmente y me mostraron la clase de amigas que eran.
Por otra parte, tengo dos amigas a las que amo, que sé que no me fallarán jamás... pero por desgracia, las tengo a miles de kilómetros de mi.
Ahora tengo dos amigas nuevas, en las cuales confió plenamente... pero que sé que en algún momento fallarán, que son muy contrarias a mi... son conocidas con las que me desahogo, pero... que no llenan. Sí, puedes llamarme falsa.
Y por último, estás tú. Un amigo que desde el primer momento confió en mi, que en poco tiempo pasó a ser mi mejor amigo y algo más tarde, algo más, alguien a quien he destrozado...  ¿Qué somos ahora?¿qué queda? Hace una semana te podía abrazar, podía hasta besarte.. y ahora no puedo ni mirarte a la cara... No he perdido un novio, he perdido un amigo de verdad, he perdido un gran apoyo en mi vida, he perdido la ilusión: te he perdido por no haber sabido decir a tiempo te quiero, y peor aún, no haber sabido demostrarlo.
 Hoy declaro oficialmente mi cambio de vida. No quiero más mentiras, más heridas, más personas, más tonterías, más gente por las que llorar y a las que pedir perdón.
Hoy declaro oficialmente: LA REPÚBLICA INDEPENDIENTE DE MI VIDA.
Esto no es una entrada de las que espero que mis ''seguidores'' entiendan ni les guste, es sola una respuesta a un silencio que otorga.
No sé si a la persona a la que le escribo este texto no leerá, pero si lo haces, solo te puedo dar un resumen: Lo siento.

divendres, 7 d’octubre del 2011

A tomar por culo...

MATALIRE - LIRE - LIRE 
...

Los finales felices solo existen en Diney.

dijous, 6 d’octubre del 2011

Si tu me dices ven, lo dejo todo... pero dime ven.

"Sé que es difícil de creer que yo sepa cuál fue el día exacto que me quiso hasta el nivel más alto.Pero os juro que cuando se acaba una relación, puedes llegar a saber cuál fue ese día.Lo notas... lo presientes...Me dijeron una vez que es imposible entender una relación si no has visto a una pareja discutir, amarse y dormir junta.Discutir, amar y dormir...—¿Temes que me caiga al suelo? —Un poco —contesté apartándome ligeramente de él —Nunca me he caído. No sufras. Antes de enseñarme a caminar con la pierna, me enseñaron a caer.—¿Antes a caer que a caminar? —indagué.—Sí, así perdí el miedo a las caídas. Y si pierdes el miedo a las caídas, caminas mejor y hasta puedes atreverte a correr.Todo en la vida debería ser así. Primero caerse y luego caminar .Sufrimos cuestas imposibles, giros muy cerrados... Él jamás varia el paso,siempre constante, siempre al mismo ritmo .No esperéis que diga: hice aquello y lo otro, pero él luego hizo... no . Él...él...él... , siempre me amó ."

Pequeñas contradicciones de un gran amor.

Si estas porque estas, si no estas porque no estas. Si vienes porque vienes y si te vas porque te vas. El huir de tí. El huir contigo. El huir sin tí. Nada contigo, nada puedo hacer sin ti.

Sin querer, queriendo.

Piensas que puedes escapar de los sentimientos, no querer a nadie y asi nadie podrá volver a hacerte daño y cuando menos te lo esperas...zas, vuelves a sentirlo, vuelves a querer, sin quererlo.

dimecres, 28 de setembre del 2011


"Vecina, quiero pedirle un favor, resulta que me puse a escribir y en el último momento me di cuenta de que me había quedado sin palabras. Se me terminaron cuando la conocí a usted, y las bibliotecas ya están cerradas y es muy temprano para que abran los cabaretes. De manera que pensé que quizá usted podría prestarme unas pocas y mañana se las devuelvo."

dijous, 22 de setembre del 2011

Volvió a las bases.

Ni con otro corazón le bastaria para repararle el suyo. Ahora ya no tenia brazos que se aferraran como cinturon a su cintura, labios con sabor a limón, palabras casi llenas de verdades y miradas que atrapaban. Ahora era inmune a esas situaciones, ya no quedaba nada como si la hubiesen vaciado por completo y eso ni siquiera la asustaba en lo mas minimo. No tenia de quien esperar nada, ahora solo era Ella y nadie mas en su vida. Siempre se habia pasado preocupada por los demas y se habia olvidado por completo de ella misma, ahora estaba vacia y solo tenia su fuerza de voluntad. De nuevo volvia a las bases, a pensar solo en Ella, a dedicarse tiempo para Ella y a consentirse y ayudarse a reconstruirse como el ave fenix...

Ya no le alcanzan

¿Aun le alcanzaban los dedos de sus manos para contar los dias sin saber nada de Él?
 Eso ya no le importaba ni pensaba recordar, lo que ahora le valia para usar esos dedos en sostener el cigarrillo que tenia entre sus manos, el cual, lo unico que le recordaba era en la parecida forma del humo a los recuerdos del pasado...

diumenge, 18 de setembre del 2011

Now.

Ahora es cuando me hago preguntas que nunca antes me había hecho. Ahora; ahora que no tengo nada, que todo terminó... y terminó hace mucho tiempo, pero... ¿Por qué ahora?, ¿por qué la vida da tantas vueltas?
No entiendo nada, me he vuelto a perder, me vuelvo a sentir vacía, estaba en una noria y ahora vuelvo a estar abajo, parada, sin buenas vistas, sin emoción... sin nada, sola. Sola porque he querido, sola porque no supe valorar lo que tuve, sola porque yo me lo he buscado...
Desaparecer... vuelvo a planteármelo.

dimecres, 14 de setembre del 2011

¿El último baile?.



No sabíamos cuando volveríamos a vernos, pero ambos sabíamos que aquel no sería nuestro último baile.


dissabte, 10 de setembre del 2011

¿Libertad?








¿Yo?
Solo soy prisionera de mis errores y mentiras, que cada vez pesan más.

dijous, 8 de setembre del 2011

VERDAD.


La verdad es como una manta que siempre te deja los pies frios, la estiras, la extiendes pero nunca es suficiente. La sacudes, le das patadas pero desde que llegamos llorando a que nos vamos muriendo, solo nos cubre la cara mientras gemimos, lloramos y gritamos.

dilluns, 5 de setembre del 2011

Temblando.

Estoy asustada. Agoviada. Estresada.
¿Qué ha sido de mi?¿Qué va a ser de mi?
Pasado, presente, futuro... ¡joder! Estoy harta de la misma historia, quiero ser feliz junto a la persona que quiero y perdí por mi tontería de pasado y no saberlo valorar, por no saber cuidarle y no salir de mi puñetero hoyo sin fondo y hundirle conmigo...
¡Cmbia, Guiomar!¡Cambia ya!
te amo.

dissabte, 27 d’agost del 2011

No vale para nada.

Ahora lo veo. Esto no ha valido la pena. ¿El qué? Llorar por ti.
No me conoces, no te conozco. No sabes cuales son mis sueños, no sabes como pienso, no sabes ni siquiera quien es mi ídolo. Soy una desconocida y tu para mi. Conoces mi lado cariñoso, mi lado guerrero, mi lado depresivo y mi lado cabrona, incluso algo de mi pasado. Pero mi pasado reciente, no nada de mi vida. No sabes el por qué de como soy, el por qué de nada. No tienes ni idea de mi forma de actuar, ni mi forma de pensar, no conoces mi lado alocado ni mi lado sociable; no sabes nada, joder. Y lo peor es que yo de ti tampoco.
Esto no ha valido para nada, solo para perder el tiempo, para sufrir en vano. Ahora es cuando lo veo, cuando me doy cuenta de lo ciega y estúpida que he sido. Ahora solo eres una historia que contar, eres un buen recuerdo para algunas cosas y uno malo para otras. Hubiera dado mi vida por ti...
Me hace gracia que ahora me supliques, me hace gracia recordar cuentas veces me has dicho que no volveré a verte y cuantas veces me has dicho que no me amas. Y pensándolo fríamente, ¿por que me amabas, por qué te amaba, por qué me amaban?, ¿quien me conoce realmente?.
No sé, todo es raro, la adolescencia es rara, la vida es rara... pero supongo que de todo se aprende. El presente nos hace fuertes en nuestro futuro, nos hace personas.
Tendré dieciséis años, pero dieciséis años muy vividos. No me siento como muchas niñatas de mi edad, creo que tengo el derecho para decir que soy madura y sé lo que quiero. No como tú. No como muchos.
Enserio, soy feliz, soy muy feliz; por una vez en mucho tiempo tengo las cosas claras: tu no eres para mi.
¿Amor?
Yo no fumo de eso.
Quien merezca tus lágrimas, no te hará llorar.

dimecres, 24 d’agost del 2011

Olvidarte de mi.

Tus amigos me han dejado, se que tienen que apoyarte, pero a mi nadie me ha llamado. Te llevas la peor parte, pero yo siempre seré aquella tía miserable, solo alguien que no te hizo feliz, que no fue digna de ti. Se que encontrarás a alguien y entonces me entenderás.

dimarts, 23 d’agost del 2011


Asume tus errores, se consecuente, borra las malas huellas del pasado y pisa firme este presente. Un día crees que lo tienes todo, que las razones para sonreír son suficientes y con la misma facilidad con la que todo llega, todo se va. Dar por echo que nadie va ha estar contigo en tu caída no es la solución. Lo mas fácil es rendirse, darlo todo por perdido, es lo más fácil y lo más cobarde. El miedo a todo y a nada al mismo tiempo, grita y si crees que no te oyen no te rindas, grita más fuerte aún, hasta quedarte sin voz. Es fácil decirlo, si, pero tienes que convencerte de que también es fácil cumplirlo. Lo que un día se fue no volverá y se tiene que aceptar, hay que vivir con ello y no por ello. Seguir, buscar motivos por los que sonreír, por los que ser nosotros los dueños de nuestro tiempo y no el tiempo de nosotros.

diumenge, 21 d’agost del 2011


La risa es la distancia más corta entre dos personas. La visión sin acción es como soñar despierto. La acción sin una visión es una pesadilla.

dissabte, 20 d’agost del 2011

Tu sonrisa:


Mejor que despertarse los sábados a la hora de comer, que pasarse un domingo de invierno entero en el sofá viendo una película detrás de otra, que un sábado noche de fiesta con tus amigos, mejor que gastarte todos tus ahorros comprándote ropa y celebrar tu cumpleaños con tus seres más queridos.
Mejor, aún mejor. Más bonito que un atardecer, y más bonito que el paisaje más bello. Aun más, mucho más y así,  así de impresionante.

No tengas miedo a las arañas.

Ten miedo de morir solo, de que tu nombre no se recuerde; y no me refiero a ser recordado mundialmente ni por un gran numero de personas, ser recordado por tus seres queridos, tu entorno, tu vida; recordado por haber sido feliz, por haber estado ahí, por haber sabido estar. Ten miedo a amar y perder. Ten miedo de no saber amar. Ten miedo a la muerte. Ten miedo a vivir. Ten miedo a no saber dar todo de ti. Ten miedo al fracaso y defraudar o fallar a alguien. Ten miedo a no saber sonreír de verdad. Ten miedo al pasado y al futuro, pero vive tu presente. Ten miedo a no saber cual es tu camino. Ten miedo a no saber valorarte. Ten miedo de mi.

Voy a contarte un secreto:

No soy tan dura como intento aparentar, no soy tan pasota como digo.. Te amo y te echo de menos, esa es la única verdad. Lo daría todo por que estuvieras aquí conmigo, por hacerte feliz, por seguir un nuevo camino cogida de tu mano..
Lo siento Jose. te quiero.

divendres, 19 d’agost del 2011


¿Cuando se dará cuenta de lo mucho que me pone?¿Cuando me preguntará que que me pasa?¿Que pasa que mi cara de seta no es suficiente espejo de mi puñetero estado de ánimo?

¿Sabes? Me encantas, me gusta cuando sonríes y te quedas mirándome como un gilipollas mientras yo te insulto como si me fuera la vida en ello, no entiendo como puedes provocarme con tan poco; me gustan tus feos ojos, son tan horribles como todo lo tuyo; tu pelo esta siempre suave, y eso es genial.

¿Te importaría besarme ya?
Lo necesito urgentemente

Soy criptonita.


Ya está, se acabó; no queda nada, ya no hay tu y yo ni un nosotros, tampoco queda que te tenga guardado en el móvil como Superman, ni que me digas cosas bonitas.
Eso de no poder vivir sin la otra persona. Yo soy alguien que busca el amor, amor de verdad, ridículo, inconveniente, arrollador. Pero también libertad.
Pero esa persona ya no existe, no sé si porque desapareció de verdad o porque tú me has hecho convencerme de ello, estoy harta, harta de mi misma, harta de estar harta y todo esto es culpa de que me hiciste creer que podíamos volar y en realidad contigo despegué muy pocas veces los pies del suelo, es culpa de que me gustaba tanto la idea de poder volar, que aunque me cayera de bruces volvía enseguida a intentarlo de nuevo. Pero eso terminó, yo me cansé de intentar ser Lois Lane. Porque en realidad yo solo era yo y tu solo eras tú. Pero si hubiese sido verdad eso de que tú eras Superman, yo no habría sido Lois Lane. Habría sido la criptonita.




dimarts, 16 d’agost del 2011

- Jajajaja
- ¿ Y tú de que te ríes?
- De tu cara
- ... ¿por qué?
- ¿ Por qué? ¡ es evidente ! ¡por como le miras! Se te ve feliz, se te ve ilusionada, se te ve una sonrisa verdadera, de las que hace tiempo que no veo. Te brillan los ojos, se te ve nerviosa cuando le pierdes de vista y lo tonta que te pones cuando te sonrie...  me río porque aun niegas que vas a enamorarte. Eres una ilusa.

¡ Aléjate!
No vaya a ser que me enamore de ti...

diumenge, 14 d’agost del 2011

AMISTAD.





¿PARA QUE MÁS?                   SOISMIVIDA.

MAI HE ESTAT MILLOR.

No t’enyoro, nene. No estic deprimit, no estic desnodrit, no m'aguanta un fil, no he perdut l'estil, no vaig predicant tots els teus encants, no t'he imaginat al llit amb estranys, no estic gens perdut, no hi ets... tururut, no em sento confús, no he estat cap il·lús. Serà un gran plaer avui fer-te saber, que no t'enyoro, nene.

Aquesta cançó és per dir que no et trobo gens en falta i quan me’n vaig a dormir amb la mà dreta ja em basta.Que si tinc els ulls humits és que hi tinc una llegany, i si no surto de nit és perquè vaig curt de pasta.Els amics que compartim tots t’enganyen, sóc una dona nova, mai he estat millor i no saps quant m’estalvio en trucades. Aquesta cançó és per dir que si de res no en tinc ganes, no ets pas tu, sinó l’edat, i la teva foto al llit no he tingut pas temps de treure-la.

dijous, 11 d’agost del 2011


Estoy tan cansada de estar aquí, reprimida por todos mi miedos. Si te tienes que ir desearía que  te fueras, porque tu presencia todavía perdura.  Estas heridas no parecerán sanar, este dolor es demasiado real, hay tanto que el tiempo no puede borrar...
Cuando tu llorabas yo secaba tus lágrimas, cuando gritabas yo luchaba contra todos tus miedos, tomé tu mano a través de todos estos años, pero tu todavía tienes todo de mí. Tú me fascinabas; ahora estoy limitada por la vida que dejaste atrás. Tu rostro ronda por mis, alguna vez, agradables sueños. Tu voz ahuyentó toda la cordura en mí. He intentado duramente decirme a mi misma te has ido, pero aun así todavía estás conmigo. He estado sola desde el principio.

dimarts, 9 d’agost del 2011

Princesa.

''Si tenia que llamarte de algun modo, te llamaba Guio por que en esos momentos Guio estaba por encima de princesa y de cualquier otra palabra''


diumenge, 7 d’agost del 2011

Me quitaste la vida, me robaste todo el aire.


Yo también me he sentido frágil cuando alguien me ha mirado fijamente a los ojos, yo también he visto mi mundo derrumbarse sobre mi espalda cuando menos fuerza tenía para sostenerlo, yo también necesito esa sonrisa para vivir, necesito mil motivos, mil movimientos, mil susurros… para sobrevivir día a día.

Nothing to lose


Perdí el zapato escapando de aquel cuento que vivimos, decidí salir corriendo a consumirme entre el deseo y vino el tiempo, amargo tiempo que me quito el sueño. Debo ser autista de emociones que tú anhelas, dime entonces por qué me encierro en mi habitación a contar las estrellas. Ahora espero que me besen cuando duermo, que me enseñen a volar y me hablen de nunca jamás. Sigo buscando respuestas pero al parecer no llegan sigo en busca de la magia de caricias, de algo más...

Como una dulce canción tocada solo para mi.


No pretendo que me regales una historia de amor, ni siquiera un verano inolvidable, bueno quizá esto último sí. Quiero divertirme en tus brazos, devorar tus labios, tocarte, sentirte, quiero que lo pasemos bien, quiero por lo menos ser un recuerdo en tu vida, que pienses en mi, mientras vuelve mi imagen a tu cabeza y aparezca en tu boca una irrevocable sonrisa.

Era un tiempo que miraba al futuro con más esperanza que miedo.



Dicen que a través de las palabras, el dolor se hace más tangible. Que podemos mirarlo como a una criatura oscura. Tanto más ajena a nosotros cuanto más cerca la sentimos.Si uno de estos pequeños granitos enferma, el resto del organismo enferma también. Pero yo siempre he creído que el dolor que no encuentra palabras para ser expresado es el más cruel… el más injusto.

dimecres, 3 d’agost del 2011

¡ATRÁS!

Quiero, no, necesito, volver atrás. Y no atrás de hace un año, no no no no, hace muuchos años atrás. Más o menos, al verano antes de empezar el instituto. Desde ahí todo empezó a cambiar, yo empecé ha hacerlo y empecé a perder gente. Creo que voy a contar ''mi vida'' desde el principio; hoy, no se porqué, lo necesito.
...
Aquel verano conocí a Raul, mi primer novio, mi primer beso.. mi amor de verano que duró una semana porqué el era de Málaga y solo venía a pasar las vacaciones en casa de nuestro amigo en común Santi.Se fue el día 13 de ... ¿Julio?, no sé, solo recuerdo que era viernes 13. Se despidió, se dio la vuelta, le vi como se iba y cada vez se hacía más y más pequeño hasta que giro la calle y no le volví a ver... ni he vuelto a ver. Pasé los días llorando junto a mis dos mejores amigas, Altea y Ana. Con el tiempo cogimos caminos totalmente diferentes las tres y ahora incluso cuando nos vemos, ni nos saludamos.
Pasó el tiempo, las estaciones... y nos seguíamos llamando toooodos los días. Aunque solo fuéramos amigos no queríamos y nos prometimos cosas que aún recuerdo. Una de ellas, que nos volveríamos a ver. 
Mientras tanto, en mi primer año de instituto, era muy feliz junto a Ana, Lucia y Sandra...¡y Diego!, también conocí ese año a Mariola, Richo, Marina y Albita. Pero mi relación con el resto de la clase no era buena. Era ''la gorda''. Desde el colegio aguantaba insultos como ''pelo estropajo'', ''gorda'', ''dientes de conejo'', ''pegui''(la cerdita pegui -mi nariz..-) y en edades pequeñas aunque las oigas, da igual, luego juegas con ellos en el patio al pilla-pilla; pero cuando ''empiezas la adolescencia'', no tanto... y más cuando quieres estar perfecta para cuando vuelvas a ver tu amor
Recuerdo que esas navidades las pasé en Madrid, en casa de mi tia... y aún tengo la imagen de mirarme al espejo y darme asco, tanto hasta llorar. Creo que desde ahí fue cuando comenzó mi mundo con la anorexia.
Comía sola, así que lo tenia fácil: comía un par de bocados o algo y lo demás lo metía en una bolsa y lo tiraba por la ventana. No le dí importancia, solo quería perder algo de peso, ''yo controlaba''. Mis padres empezaron a ver cosas raras.
Empecé a sustituir la comida por manzanas, tortitas de arroz o cereales con fibra. Empezó el verano y empecé a beber hasta 3 litros de agua al día. Luego vómitos... hasta el punto de vomitar por cualquier parte de la casa, incluso mientras comía con mis padres. Obviamente se dieron cuenta de todo y empezaron a llevarme a psicologos e historias.
Ese mismo verano, fue cuando hicimos la pandilla de Cristina (mi entonces mejor amiga), Richo, Marina, Irene, el EmoKid, Beatriz, Andra, Omar, Ramón (mi entonces novio) y yo. El problema estaba que mi novio tenía 18 años y yo 13 y mis padres se enteraron. Hubieron movidas por todos lados, mis padres estaban fatal y yo cada vez más enferma y con más depresión. ¡AH! y aun que estuviera con Ramón, aun quería a Raul y nos seguiamos llamando.
Empezó segundo de E.S.O y mi anorexia y depresión iban a más y por supuesto, cambió mi actitud: empecé a ser una borde a ser algo ''bipolar''. Empecé a salir más con Mariola.
El 27 de Octubre me dicen que al día siguiente me ingresan. Y así fue. El 28 de Octubre de 2008 fue mi primer ingreso. Duró un mes y 16 dias. Salí mucho peor de lo que estaba, muy traumatizada de lo que ví en el psiquiatrico... Cuando salí mi novio y mi mejor amiga estaban liados y Raul se hizo novia ( y aun siguen, aun que seguimos llamándonos de vez en cuando ). Como venganza, me lié con Carlos (al año siguiente fuimos novios y fue ''mi primera vez''), que era ex-novio de Cristina. Ella se puso celosa y mando a unas pavas a pegarme; y lo consiguieron. Pero no tubo suficiente y empezó a inventar mierda de mi, tanto ella como el: que si me había tirado a uno, que si a otro... yo virgen y ''la puta'' de un macro-instituto. Me quedé sola. Solo tenía a Mariola, quien era mi todo, mi vida entera, mi mejor amiga... y tengo que decir que aun no he encontrado a ninguna como ella. Pero la perdí.
Yo no podía más; seguía enferma, era ''la puta'' de un macro-insituto y del barrio y me quedé sin amigas.
Ese verano tomé la decisión de cambiar de instituto y ahi acaba ''el primer capítulo de mi vida''.
Si divido mi vida, la tengo dividida en tres capítulos... más bien dos, estoy en el tercero ahora. Pero no quiero contarlas. Aun no puedo. Demasiado reciente, demasiados recuerdos de un pasado que atropella mi presente.
El caso de todo esto es que quiero irme lejos, estar en una ciudad que cuando ande por la calle no tenga recuerdos de algo que viví ahí, ni que cuando suba al autobús vea a alguien de ''mi vida'' y ya no es nada y solo pueda suspirar, donde conozca a gente nueva que no sepa nada de mi vida; quiero dejar de perder gente, de hacer daño a gente, de hundir en mi hoyo a gente querida, donde no sienta que soy un fracaso para mis padres que no se merecen una hija como yo, donde me sienta bien...
Quizás lo más rápido sea desaparecer YA.

dilluns, 1 d’agost del 2011

Aunque yo sueñe contigo, no podrás tener mis sueños.

Hace días que mido el tiempo con latidos, por que todo el tiempo que me diste lo he perdido y ahora k conozco algo peor que el olvido es cuando sé que duele el doble recordar lo que se ha ido. Contaré con una mano los secretos que me queden cuando tu oido se los lleve bien lejos. Querías conocerme mejor y te escondiste en cada grieta que hay entre los azulejos de mi habitación. En la que el tiempo no descansa, paraste los relojes para escuchar lo que soñaba. Pero he despertado y he mirado al otro lado de la cama, lo que yo soñaba ya no estaba... Déjame tener secretos, que solo los sepa el viento, aunque me escuches cien veces nunca sabrás lo que siento. Quédate a ver como despierto, pero aunque yo sueñe contigo, no podrás tener mis sueños. No podrás tenerlos, son míos y tendrás que conformarte con lo poco que te escribo.

Solo soy feliz si estoy durmiendo

Solo escucho ruido si te callas. Cuando estoy contigo no estoy con nadie. miras a otra parte,puedo atraparte la mirada, estas callado y aun así lo dices todo, tienes en tu mano la chincheta y mi corazon es un globo.
Solo soy feliz si estoy durmiendo. Si despierto y me pierdo la ocasión de verte sonriendo...
Harta de echar de menos el echar de menos, de querer quererte como nos queremos, de cerrar los ojos por no verme sin verte y oírte, de tener mil palabras y  no saber que decirte. Lástima que el tiempo no perdona. Te echo de menos.

Este no es el verano que yo quería.

Nada es como yo esperaba.

divendres, 29 de juliol del 2011

- Tienes séis sonrisas.
- ¿Qué?
- Que tienes séis sonrisas, ¿lo sabías?. Una cuando te ríes porque algo te hace gracia de verdad y otra cuando solo lo haces por cortesía. Una cuando te sientes incomóda y otra cuando te ríes de ti misma. Otra cuando algo te sorprende y otra cuando piensas en..
- ¿En qué?
- En él.

divendres, 22 de juliol del 2011

Amor.

-Le amo, como nunca pensé que amaría a nadie, como nunca pude imaginar.

-Lo sé, lo he visto todo.


-¿Lo has visto todo?


-Sí, he visto como os ibais enamorando, como mirabais la luna cogidos de la mano, como te quedabas sin sentido cuando él te besaba. Como cometías las mayores locuras por él. Te he visto llorar noches enteras por él, y te he visto horas en frente del ordenador riéndote sin parar. He visto tu muñeca con su nombre grabado, he visto las ganas con las que os cogiais, te he visto llegar a casa con los labios rojos y un poco hinchados por la pasión, te he visto sin comer por él, sin dormir. He visto como un día os chillabais sin parar y a los cinco minutos os comiais a besos, he visto como no podías dejar de sonreír por la única razón de que él estuviera a tu lado. Os he visto pasear juntos en todas las épocas del año, compartir cosas y andar bajo la lluvia sin tan siquiera daros cuenta de que llovía. He visto como vuestros amigos os dejaban solos porque todos se entendian solo con veros hablar. Te he visto horas delante del espejo pensando que ponerte. Te he visto morir de celos cada vez que lo ves con otras. He visto como poco a poco se iba haciendo indispensable en tu vida hasta el punto de poder decir que él es tu vida entera, y que sin él ya no sabes seguir…


-… ¿crees que él sentirá lo mismo que yo?


-Sí, lo sé, veo en la forma en la que te mira, como te habla, como intenta llamar tu atención, porque aunque haya veces que lo pases mal por él y llegas a dudar que él te quiere, yo sé que es así, se que él lo dejaría todo por ti, que tu siempre fuiste la primera y que por ella no siente ni la mitad de lo que siente por ti... Se que él está loco
por ti.
Caminas y comentas los pantalones tan horteras que lleva la de al lado puestos, ríes.Y lo ves. Y no se te ocurre hacer otra cosa que quedarte quieta, paralizada, y sientes como la sangre se te va de la cara y empiezas a palidecer. Ellas no son tontas y se dan cuenta de que otra vez, una parte de la barrera que has construido a su alrededor, aislándolo para olvidarle, se ha caido.Él nota tu mirada y levanta la vista, te ve.Entonces como si fuera un triste y patético juego, tu agachas la cabeza, intentando de alguna manera; disimular que vea en tú mirada el inmenso amor que sientes hacia él.Cuando estás enamorada y ves al chico que te gusta sueles ponerte roja y sonreír estúpidamente. Intentas llamar su atención y tartamudeas.
Cuando estás tan enamorada que duele, intentas; de una forma y otra pasar inadvertida para todos, para él. Porque sabes que si te mira, caes; y si caes, el no se va a agachar para ayudarte a levantar.

dijous, 21 de juliol del 2011

Creo:

Creo que esta vez podré mover mis pies al ritmo de tu corazón, creo que esta vez sabré controlar mis nervios y podré bailar al son de tu canción.

divendres, 15 de juliol del 2011

Fa massa temps que vas marxar. Jo et porto clavat al cor.

Sé que no tornaràs, que he de viure sense tu. Pel camí del fracàs, t’he buscat per mil racons. El temps al teu costat, un regal que t’has endut, deixant-me plenes les mans de misèries i de pors.


Si has de
inventar,

inventa un mundo mejor.

Si has de robar,

procura robar un corazón.

Si has de engañar,

engaña a la muerte.

Y si has de beber,

bébete los momentos de felicidad inolvidables.

 

Tu eres el premio.

Es un juego de engaños, de estrategia, de disfraces y mentiras, es un juego para equivocarse y corregir; para cambiar de estrategia mil veces, elegir distintos objetivos, romper pactos, hacer sufrir.
Es un juego difícil de jugar, solo puede haber un vencedor, pero cada uno tiene un premio distinto.
Es complicado entrar, pero una vez que lo haces tan solo puedes subir y bajar de nivel, pero cada uno tiene ya su categoría. Y ahora me toca ganar a mí. Me toca arriesgar, jugar todo a una. Mis estrategias han cambiado, estoy harta de esperar. Me toca arriesgar, ¿y por qué no? también disfrutar. Ya he dejado de ser una simple principiante, creo que en esto del amor lo controlo bastante.
Tan solo me queda pactar contigo la victoria.

¿Has sentido alguna vez ganas de gritar?

Gritar algo pero estas sin voz, sin nada de qué gritar, ni sabes cómo gritarlo. Esas ganas de soltar palabras pero no sabes el qué, ni cómo. Una fuerte presión en el pecho. Mil pensamientos, cosas en tu cabeza y cero de inspiración. Y al final todo acaba en lágrimas sin causa ni razón.

dijous, 14 de juliol del 2011

Lo siento pero ...

te echo de menos. Te necesito. Necesito tus besos, tus abrazos, tus tonterías, tus ''te quiero''. Aún no me hago a la idea de ya no tenerte, de que ya no eres mio.
Ahora solo soy una princesa destronada.

dimarts, 12 de juliol del 2011

Pasado pisidao.

Y me dejaste solita y desolada, ahora quieres volver como si nada ha pasado… ya no lo intentes, ahora estoy cantando todas mis alegrías y con la frente en alto. Ahora no lloro, tampoco sufro, ya no hay llanto. Ahora me voy para la playa, que la tormenta ya paso, que la arena sea la disco y que el techo sea el sol. Bailando al ritmo de las olas, que la ropa sea el sudor, el sireno que a mi me quiera y en el mar hacer el amor. Ya no te quiero, de ti no me muero Es que eso que tiene mi vida, creo que fue lo mejor, después de tanto sufrimiento, ya lo malo terminó. Ven a cantar, ven a bailar, voy a gritar, voy a gozar, llego la hora de celebrar que ahora no lloro, tampoco sufro, ya no hay llanto.

dilluns, 11 de juliol del 2011

Voy a matarla.

Así que, por supuesto, que se suponía que me ibas a llamar esta noche. Se suponía que me ibas a llamar esta noche, nos habríamos ido al cine, y después el restaurante, al único que te gusta de tu calle. Habríamos dormido juntos, habríamos tenido un buen desayuno juntos y despues un paseo en un parque juntos, ¡qué bonito sería! Tu habrías dicho: "Te amo", en el sitio más bonito de la tierra, donde algunas hadas están bailando con las canciones de cuna. Yo habría esperado, como una o dos semanas, pero nunca tratarse de ponerse en contacto conmigo, no, nunca me volviste a llamar. Estabas saliendo con la chica de pelo descolorado. Si la encuentro, te lo juro, lo juro, la mataré, la mataré, ella robó mi futuro y rompió mis sueño. La mataré, la mataré, ella robó mi futuro cuando te alejó de mi. Yo habría conocido a tus amigos, habríamos bebido una copa o dos, les habría gustado porque a veces soy divertida. Habría conocido a tu padre, habría conocido a tu madre, ella habría dicho: "Por favor, ¿ podéis tener algún bebé precioso?," Así que habríamos tenido un niño llamado Tom y una niña llamada Susan, nacidos en Japón. Pensé que era una historia de amor, pero tu no querías involucrarte. Pensé que era una historia de amor, pero tu no estas listo para eso...yo tampoco. La mataré, la mataré, ella robó mi futuro y rompió mis sueño. La mataré, la mataré, ella robó mi futuro cuando te alejó de mi. Es una puta y lo sabes, todo lo que tiene es rubio, ni siquiera la ternura, sí, es tonta. Dejará tu culo por un modelo llamado Brendan que le pagará una bonita cirujia porque esta lleno de dinero. Voy a matarla.

diumenge, 10 de juliol del 2011

Mi universo entero cabía en una taza.

Pero si es contigo no me importa que colecciones mis suspiros por fascículos o te inventes un atajo que me lleve desde el borde de tus labios, hasta tu ombligo.


diumenge, 3 de juliol del 2011

Salta conmigo.

¿Sabes esos bombos enormes de la lotería? Pues imagínate que llenamos uno con un millón de bolas con los nombres de todos los hombres del mundo, ¿vale?. Pues, estoy segura, de que si metiera la mano en ese bombo, sacaría tu nombre. Aunque me empeñara en buscar otro; aunque metiera nombres repetidos para hacer trampa; sacaría el tuyo.

dissabte, 2 de juliol del 2011

¿Que me pasa?

Antes era una chica sociable, extrovertida, mucho. Me gustaba salir, descubrir sitios y estar con amigos. Era buena estudiante, responsable. Me encantaba leer y dibujar. Odiaba fumar y beber. Me gustaba cuidar mi ''estilo''

¿Ahora? Ahora soy una huraña, que salgo porque mis padres, prácticamente, me obligan. No estoy a gusto con nadie, no quiero ver a nadie, solo estar en casa durmiendo, fumando y/o tocando la guitarra. Si alguien me pregunta por mi estado de ánimo, me pongo borde, y si me dice que he cambiado, me pongo a llorar. Cada vez me descuido más, pero por el mismo lado, me obsesiono más por mi cuerpo.

Estoy harta, cada vez me siento más enferma, más perdida, menos yo. Tengo miedo.

dijous, 30 de juny del 2011

Confiesalo.



Fuiste tu quien me dejaste completamente sola, fuiste tu quien trajo la lluvia, te has reído de mi y conmigo, me has hecho caminar hasta el fin del mundo; me has obligado a ver, sentir, descubrir, hasta caer rendida. Fuiste tu quien hizo que me perdiera cuando necesitaba encontrarme. Y sí, fuiste tu quien al final me hizo llorar.

Que no hay más de lo que tu eliges.

Quieres que hablemos. Sí, pero ¿de qué quieres hablar? Ya estoy cansada de hablar contigo. Intento evitarte, y precisamente no hablarte por eso, porque me duele hablar contigo. Siempre acabas haciéndome daño, aunque no quieras. Y yo intento alejarme de ti, olvidarte, pero tú no haces más que joder las cosas, de una manera o de otra. Si solo me hablas para decirme que soy una triste, mejor no me hables... O para decirme que solo saco lo peor de ti, o decirme que si lo estoy pasando mal es por que me lo merezco, o decirme que estar harto de mi o que me tenias que haber dejado tirada por ahí esa noche,tampoco. O tantas otras cosas que te he pedido y que te dan igual... Pero tú en vez de entenderme, te enfadas. Y así no se soluciona nada.Que los dos tenemos nuestro orgullo... aunque unos más que otros. No sé lo que pasará, ni sé cómo acabará lo nuestro, o mejor dicho, no sé si acabará peor, pero sé que esta semana sin saber de ti he sido feliz, porque no he tenido que escucharte, y creo que eso me ha ayudado a dar un paso más en esto de dejarte atrás. Pero, hoy por hoy, solo sé que no quiero volver a llorar, ni volver a dejar de comer, ni volver a dejar de dormir, solo por preocuparme por ti y luego me eches a mi la culpa de todo, porque por mucho que tu digas que sí, no me lo merezco.
Como tu dices, sí, es ahora cuando me doy cuenta de todo y sinceramente, me he dado cuenta de que quien me quiere, no me hace sentir como si fuera una mierda.

dilluns, 27 de juny del 2011

Amar sin ser amado, es como hablar sin ser escuchado.

Un día comprendí que el silencio vale más que mil palabras, que tomar una mano no significa atar un corazón, que no se debe correr detrás de alguien que siempre huye de ti, que el amor se debe demostrar no se debe mendigar, que a alguien a quien queremos solo se le puede desear toda la felicidad del mundo aunque no sea a tu lado.

diumenge, 26 de juny del 2011

La vida sense tu



La vida és tancar els ulls, tornar a riurecridar al vent, sentir-nos lliures!la vida és desitjar tornar a nàixercórrer tot sol, sentir-te créixerla vida és el fred tallant les caresi una llàgrima incendiant les galtesla vida és entendre que he d'aprendre aprendre a viure... la vida sense tu.




Pregúntale del tiempo, y a ver si se acuerda de mi. Pregúntale si es cierto que nadie la ve sonreír... Pregúntale que añora y en qué piensa cuando llora