dissabte, 27 d’agost del 2011

No vale para nada.

Ahora lo veo. Esto no ha valido la pena. ¿El qué? Llorar por ti.
No me conoces, no te conozco. No sabes cuales son mis sueños, no sabes como pienso, no sabes ni siquiera quien es mi ídolo. Soy una desconocida y tu para mi. Conoces mi lado cariñoso, mi lado guerrero, mi lado depresivo y mi lado cabrona, incluso algo de mi pasado. Pero mi pasado reciente, no nada de mi vida. No sabes el por qué de como soy, el por qué de nada. No tienes ni idea de mi forma de actuar, ni mi forma de pensar, no conoces mi lado alocado ni mi lado sociable; no sabes nada, joder. Y lo peor es que yo de ti tampoco.
Esto no ha valido para nada, solo para perder el tiempo, para sufrir en vano. Ahora es cuando lo veo, cuando me doy cuenta de lo ciega y estúpida que he sido. Ahora solo eres una historia que contar, eres un buen recuerdo para algunas cosas y uno malo para otras. Hubiera dado mi vida por ti...
Me hace gracia que ahora me supliques, me hace gracia recordar cuentas veces me has dicho que no volveré a verte y cuantas veces me has dicho que no me amas. Y pensándolo fríamente, ¿por que me amabas, por qué te amaba, por qué me amaban?, ¿quien me conoce realmente?.
No sé, todo es raro, la adolescencia es rara, la vida es rara... pero supongo que de todo se aprende. El presente nos hace fuertes en nuestro futuro, nos hace personas.
Tendré dieciséis años, pero dieciséis años muy vividos. No me siento como muchas niñatas de mi edad, creo que tengo el derecho para decir que soy madura y sé lo que quiero. No como tú. No como muchos.
Enserio, soy feliz, soy muy feliz; por una vez en mucho tiempo tengo las cosas claras: tu no eres para mi.
¿Amor?
Yo no fumo de eso.
Quien merezca tus lágrimas, no te hará llorar.

dimecres, 24 d’agost del 2011

Olvidarte de mi.

Tus amigos me han dejado, se que tienen que apoyarte, pero a mi nadie me ha llamado. Te llevas la peor parte, pero yo siempre seré aquella tía miserable, solo alguien que no te hizo feliz, que no fue digna de ti. Se que encontrarás a alguien y entonces me entenderás.

dimarts, 23 d’agost del 2011


Asume tus errores, se consecuente, borra las malas huellas del pasado y pisa firme este presente. Un día crees que lo tienes todo, que las razones para sonreír son suficientes y con la misma facilidad con la que todo llega, todo se va. Dar por echo que nadie va ha estar contigo en tu caída no es la solución. Lo mas fácil es rendirse, darlo todo por perdido, es lo más fácil y lo más cobarde. El miedo a todo y a nada al mismo tiempo, grita y si crees que no te oyen no te rindas, grita más fuerte aún, hasta quedarte sin voz. Es fácil decirlo, si, pero tienes que convencerte de que también es fácil cumplirlo. Lo que un día se fue no volverá y se tiene que aceptar, hay que vivir con ello y no por ello. Seguir, buscar motivos por los que sonreír, por los que ser nosotros los dueños de nuestro tiempo y no el tiempo de nosotros.

diumenge, 21 d’agost del 2011


La risa es la distancia más corta entre dos personas. La visión sin acción es como soñar despierto. La acción sin una visión es una pesadilla.

dissabte, 20 d’agost del 2011

Tu sonrisa:


Mejor que despertarse los sábados a la hora de comer, que pasarse un domingo de invierno entero en el sofá viendo una película detrás de otra, que un sábado noche de fiesta con tus amigos, mejor que gastarte todos tus ahorros comprándote ropa y celebrar tu cumpleaños con tus seres más queridos.
Mejor, aún mejor. Más bonito que un atardecer, y más bonito que el paisaje más bello. Aun más, mucho más y así,  así de impresionante.

No tengas miedo a las arañas.

Ten miedo de morir solo, de que tu nombre no se recuerde; y no me refiero a ser recordado mundialmente ni por un gran numero de personas, ser recordado por tus seres queridos, tu entorno, tu vida; recordado por haber sido feliz, por haber estado ahí, por haber sabido estar. Ten miedo a amar y perder. Ten miedo de no saber amar. Ten miedo a la muerte. Ten miedo a vivir. Ten miedo a no saber dar todo de ti. Ten miedo al fracaso y defraudar o fallar a alguien. Ten miedo a no saber sonreír de verdad. Ten miedo al pasado y al futuro, pero vive tu presente. Ten miedo a no saber cual es tu camino. Ten miedo a no saber valorarte. Ten miedo de mi.

Voy a contarte un secreto:

No soy tan dura como intento aparentar, no soy tan pasota como digo.. Te amo y te echo de menos, esa es la única verdad. Lo daría todo por que estuvieras aquí conmigo, por hacerte feliz, por seguir un nuevo camino cogida de tu mano..
Lo siento Jose. te quiero.

divendres, 19 d’agost del 2011


¿Cuando se dará cuenta de lo mucho que me pone?¿Cuando me preguntará que que me pasa?¿Que pasa que mi cara de seta no es suficiente espejo de mi puñetero estado de ánimo?

¿Sabes? Me encantas, me gusta cuando sonríes y te quedas mirándome como un gilipollas mientras yo te insulto como si me fuera la vida en ello, no entiendo como puedes provocarme con tan poco; me gustan tus feos ojos, son tan horribles como todo lo tuyo; tu pelo esta siempre suave, y eso es genial.

¿Te importaría besarme ya?
Lo necesito urgentemente

Soy criptonita.


Ya está, se acabó; no queda nada, ya no hay tu y yo ni un nosotros, tampoco queda que te tenga guardado en el móvil como Superman, ni que me digas cosas bonitas.
Eso de no poder vivir sin la otra persona. Yo soy alguien que busca el amor, amor de verdad, ridículo, inconveniente, arrollador. Pero también libertad.
Pero esa persona ya no existe, no sé si porque desapareció de verdad o porque tú me has hecho convencerme de ello, estoy harta, harta de mi misma, harta de estar harta y todo esto es culpa de que me hiciste creer que podíamos volar y en realidad contigo despegué muy pocas veces los pies del suelo, es culpa de que me gustaba tanto la idea de poder volar, que aunque me cayera de bruces volvía enseguida a intentarlo de nuevo. Pero eso terminó, yo me cansé de intentar ser Lois Lane. Porque en realidad yo solo era yo y tu solo eras tú. Pero si hubiese sido verdad eso de que tú eras Superman, yo no habría sido Lois Lane. Habría sido la criptonita.




dimarts, 16 d’agost del 2011

- Jajajaja
- ¿ Y tú de que te ríes?
- De tu cara
- ... ¿por qué?
- ¿ Por qué? ¡ es evidente ! ¡por como le miras! Se te ve feliz, se te ve ilusionada, se te ve una sonrisa verdadera, de las que hace tiempo que no veo. Te brillan los ojos, se te ve nerviosa cuando le pierdes de vista y lo tonta que te pones cuando te sonrie...  me río porque aun niegas que vas a enamorarte. Eres una ilusa.

¡ Aléjate!
No vaya a ser que me enamore de ti...

diumenge, 14 d’agost del 2011

AMISTAD.





¿PARA QUE MÁS?                   SOISMIVIDA.

MAI HE ESTAT MILLOR.

No t’enyoro, nene. No estic deprimit, no estic desnodrit, no m'aguanta un fil, no he perdut l'estil, no vaig predicant tots els teus encants, no t'he imaginat al llit amb estranys, no estic gens perdut, no hi ets... tururut, no em sento confús, no he estat cap il·lús. Serà un gran plaer avui fer-te saber, que no t'enyoro, nene.

Aquesta cançó és per dir que no et trobo gens en falta i quan me’n vaig a dormir amb la mà dreta ja em basta.Que si tinc els ulls humits és que hi tinc una llegany, i si no surto de nit és perquè vaig curt de pasta.Els amics que compartim tots t’enganyen, sóc una dona nova, mai he estat millor i no saps quant m’estalvio en trucades. Aquesta cançó és per dir que si de res no en tinc ganes, no ets pas tu, sinó l’edat, i la teva foto al llit no he tingut pas temps de treure-la.

dijous, 11 d’agost del 2011


Estoy tan cansada de estar aquí, reprimida por todos mi miedos. Si te tienes que ir desearía que  te fueras, porque tu presencia todavía perdura.  Estas heridas no parecerán sanar, este dolor es demasiado real, hay tanto que el tiempo no puede borrar...
Cuando tu llorabas yo secaba tus lágrimas, cuando gritabas yo luchaba contra todos tus miedos, tomé tu mano a través de todos estos años, pero tu todavía tienes todo de mí. Tú me fascinabas; ahora estoy limitada por la vida que dejaste atrás. Tu rostro ronda por mis, alguna vez, agradables sueños. Tu voz ahuyentó toda la cordura en mí. He intentado duramente decirme a mi misma te has ido, pero aun así todavía estás conmigo. He estado sola desde el principio.

dimarts, 9 d’agost del 2011

Princesa.

''Si tenia que llamarte de algun modo, te llamaba Guio por que en esos momentos Guio estaba por encima de princesa y de cualquier otra palabra''


diumenge, 7 d’agost del 2011

Me quitaste la vida, me robaste todo el aire.


Yo también me he sentido frágil cuando alguien me ha mirado fijamente a los ojos, yo también he visto mi mundo derrumbarse sobre mi espalda cuando menos fuerza tenía para sostenerlo, yo también necesito esa sonrisa para vivir, necesito mil motivos, mil movimientos, mil susurros… para sobrevivir día a día.

Nothing to lose


Perdí el zapato escapando de aquel cuento que vivimos, decidí salir corriendo a consumirme entre el deseo y vino el tiempo, amargo tiempo que me quito el sueño. Debo ser autista de emociones que tú anhelas, dime entonces por qué me encierro en mi habitación a contar las estrellas. Ahora espero que me besen cuando duermo, que me enseñen a volar y me hablen de nunca jamás. Sigo buscando respuestas pero al parecer no llegan sigo en busca de la magia de caricias, de algo más...

Como una dulce canción tocada solo para mi.


No pretendo que me regales una historia de amor, ni siquiera un verano inolvidable, bueno quizá esto último sí. Quiero divertirme en tus brazos, devorar tus labios, tocarte, sentirte, quiero que lo pasemos bien, quiero por lo menos ser un recuerdo en tu vida, que pienses en mi, mientras vuelve mi imagen a tu cabeza y aparezca en tu boca una irrevocable sonrisa.

Era un tiempo que miraba al futuro con más esperanza que miedo.



Dicen que a través de las palabras, el dolor se hace más tangible. Que podemos mirarlo como a una criatura oscura. Tanto más ajena a nosotros cuanto más cerca la sentimos.Si uno de estos pequeños granitos enferma, el resto del organismo enferma también. Pero yo siempre he creído que el dolor que no encuentra palabras para ser expresado es el más cruel… el más injusto.

dimecres, 3 d’agost del 2011

¡ATRÁS!

Quiero, no, necesito, volver atrás. Y no atrás de hace un año, no no no no, hace muuchos años atrás. Más o menos, al verano antes de empezar el instituto. Desde ahí todo empezó a cambiar, yo empecé ha hacerlo y empecé a perder gente. Creo que voy a contar ''mi vida'' desde el principio; hoy, no se porqué, lo necesito.
...
Aquel verano conocí a Raul, mi primer novio, mi primer beso.. mi amor de verano que duró una semana porqué el era de Málaga y solo venía a pasar las vacaciones en casa de nuestro amigo en común Santi.Se fue el día 13 de ... ¿Julio?, no sé, solo recuerdo que era viernes 13. Se despidió, se dio la vuelta, le vi como se iba y cada vez se hacía más y más pequeño hasta que giro la calle y no le volví a ver... ni he vuelto a ver. Pasé los días llorando junto a mis dos mejores amigas, Altea y Ana. Con el tiempo cogimos caminos totalmente diferentes las tres y ahora incluso cuando nos vemos, ni nos saludamos.
Pasó el tiempo, las estaciones... y nos seguíamos llamando toooodos los días. Aunque solo fuéramos amigos no queríamos y nos prometimos cosas que aún recuerdo. Una de ellas, que nos volveríamos a ver. 
Mientras tanto, en mi primer año de instituto, era muy feliz junto a Ana, Lucia y Sandra...¡y Diego!, también conocí ese año a Mariola, Richo, Marina y Albita. Pero mi relación con el resto de la clase no era buena. Era ''la gorda''. Desde el colegio aguantaba insultos como ''pelo estropajo'', ''gorda'', ''dientes de conejo'', ''pegui''(la cerdita pegui -mi nariz..-) y en edades pequeñas aunque las oigas, da igual, luego juegas con ellos en el patio al pilla-pilla; pero cuando ''empiezas la adolescencia'', no tanto... y más cuando quieres estar perfecta para cuando vuelvas a ver tu amor
Recuerdo que esas navidades las pasé en Madrid, en casa de mi tia... y aún tengo la imagen de mirarme al espejo y darme asco, tanto hasta llorar. Creo que desde ahí fue cuando comenzó mi mundo con la anorexia.
Comía sola, así que lo tenia fácil: comía un par de bocados o algo y lo demás lo metía en una bolsa y lo tiraba por la ventana. No le dí importancia, solo quería perder algo de peso, ''yo controlaba''. Mis padres empezaron a ver cosas raras.
Empecé a sustituir la comida por manzanas, tortitas de arroz o cereales con fibra. Empezó el verano y empecé a beber hasta 3 litros de agua al día. Luego vómitos... hasta el punto de vomitar por cualquier parte de la casa, incluso mientras comía con mis padres. Obviamente se dieron cuenta de todo y empezaron a llevarme a psicologos e historias.
Ese mismo verano, fue cuando hicimos la pandilla de Cristina (mi entonces mejor amiga), Richo, Marina, Irene, el EmoKid, Beatriz, Andra, Omar, Ramón (mi entonces novio) y yo. El problema estaba que mi novio tenía 18 años y yo 13 y mis padres se enteraron. Hubieron movidas por todos lados, mis padres estaban fatal y yo cada vez más enferma y con más depresión. ¡AH! y aun que estuviera con Ramón, aun quería a Raul y nos seguiamos llamando.
Empezó segundo de E.S.O y mi anorexia y depresión iban a más y por supuesto, cambió mi actitud: empecé a ser una borde a ser algo ''bipolar''. Empecé a salir más con Mariola.
El 27 de Octubre me dicen que al día siguiente me ingresan. Y así fue. El 28 de Octubre de 2008 fue mi primer ingreso. Duró un mes y 16 dias. Salí mucho peor de lo que estaba, muy traumatizada de lo que ví en el psiquiatrico... Cuando salí mi novio y mi mejor amiga estaban liados y Raul se hizo novia ( y aun siguen, aun que seguimos llamándonos de vez en cuando ). Como venganza, me lié con Carlos (al año siguiente fuimos novios y fue ''mi primera vez''), que era ex-novio de Cristina. Ella se puso celosa y mando a unas pavas a pegarme; y lo consiguieron. Pero no tubo suficiente y empezó a inventar mierda de mi, tanto ella como el: que si me había tirado a uno, que si a otro... yo virgen y ''la puta'' de un macro-instituto. Me quedé sola. Solo tenía a Mariola, quien era mi todo, mi vida entera, mi mejor amiga... y tengo que decir que aun no he encontrado a ninguna como ella. Pero la perdí.
Yo no podía más; seguía enferma, era ''la puta'' de un macro-insituto y del barrio y me quedé sin amigas.
Ese verano tomé la decisión de cambiar de instituto y ahi acaba ''el primer capítulo de mi vida''.
Si divido mi vida, la tengo dividida en tres capítulos... más bien dos, estoy en el tercero ahora. Pero no quiero contarlas. Aun no puedo. Demasiado reciente, demasiados recuerdos de un pasado que atropella mi presente.
El caso de todo esto es que quiero irme lejos, estar en una ciudad que cuando ande por la calle no tenga recuerdos de algo que viví ahí, ni que cuando suba al autobús vea a alguien de ''mi vida'' y ya no es nada y solo pueda suspirar, donde conozca a gente nueva que no sepa nada de mi vida; quiero dejar de perder gente, de hacer daño a gente, de hundir en mi hoyo a gente querida, donde no sienta que soy un fracaso para mis padres que no se merecen una hija como yo, donde me sienta bien...
Quizás lo más rápido sea desaparecer YA.

dilluns, 1 d’agost del 2011

Aunque yo sueñe contigo, no podrás tener mis sueños.

Hace días que mido el tiempo con latidos, por que todo el tiempo que me diste lo he perdido y ahora k conozco algo peor que el olvido es cuando sé que duele el doble recordar lo que se ha ido. Contaré con una mano los secretos que me queden cuando tu oido se los lleve bien lejos. Querías conocerme mejor y te escondiste en cada grieta que hay entre los azulejos de mi habitación. En la que el tiempo no descansa, paraste los relojes para escuchar lo que soñaba. Pero he despertado y he mirado al otro lado de la cama, lo que yo soñaba ya no estaba... Déjame tener secretos, que solo los sepa el viento, aunque me escuches cien veces nunca sabrás lo que siento. Quédate a ver como despierto, pero aunque yo sueñe contigo, no podrás tener mis sueños. No podrás tenerlos, son míos y tendrás que conformarte con lo poco que te escribo.

Solo soy feliz si estoy durmiendo

Solo escucho ruido si te callas. Cuando estoy contigo no estoy con nadie. miras a otra parte,puedo atraparte la mirada, estas callado y aun así lo dices todo, tienes en tu mano la chincheta y mi corazon es un globo.
Solo soy feliz si estoy durmiendo. Si despierto y me pierdo la ocasión de verte sonriendo...
Harta de echar de menos el echar de menos, de querer quererte como nos queremos, de cerrar los ojos por no verme sin verte y oírte, de tener mil palabras y  no saber que decirte. Lástima que el tiempo no perdona. Te echo de menos.

Este no es el verano que yo quería.

Nada es como yo esperaba.